Rabu, 29 April 2009

SEMANGAT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


SEMANGAT : samroh Kelas 8a horasss!!!!!!!

vIDEO nak MALAYSIA LH000000!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

sChool di SMPN I Kedamean yukkksssss!!!!!!!!!


Prestasi siswa - siswi smpn 1 kedamean
- jUAra hArapan 3 LomBa KIR
-6 BESAR Lomba OSN
-Terpilih sebagai Sekolah RSBI
-Terpilih sebagai Sekolah ADIWIYATA Nasional
-Juara 1 Lomba StUDENT bEAT
-JuARA 1 LoMBA FASHION SHOW
-JuARA 1 LOMBa duta Air
-JuARA kir nAsional
N masih banyak lagi ......
Pokoknya kalo kamu - kamu school di SMPN I KeDAMEAN PASZZTI SENENG BANGET DECHHH ....makannya sChool di SMPN I KEDAMEAN AZA ZAAAA.........,,,

dRaMA rOrO jONgGrAnG LhO !

NASKAH DRAMA CERITA RARA JONGGRANG


Disebuah desa yang indah hiduplah seorang wanita bersama anaknya yang bernama Bandung Bondowoso. Mereka tinggal dengan damai, hingga pada suatu saat ketika mereka sedang asyik bercerita Bandung Bondowoso menanyakan suatu hal kepada ibunda tercintanya

Bandung : Bu, apa ibu tidak kesepian jika kita tinggal hanya berdua saja di perkampungan yang indah ini.

Ibu : Kesepian ngopo to le?Ibu wis seneng ana kowe nang kene. Kita sudah hidup berkecukupan, bahagia tanpa ada yang mengganggu, mau minta yang bagaimana lagi ibu ini.

Bandung : Ya mungkin saja ibu ingin mempunyai suami lagi di luar sana. Ibu masih cantik, pasti akan banyak orang yang mau menikah sama ibu.

Ibu : (dengan tersenyum) Kowe ki ngomong opo to.Ora..ora..Ibu tidak apa-apa hidup menjanda seperti ini. Yang penting ibu punya kamu(Katanya sambil membelai rambut putranya.

Bandung : Lho, saestu Bu. Ibu kan perlu pendamping hidup.

Ibu : Pendamping hidup? Sakjane lakyo kowe sing patut tak takoni koyo ngono kuwi anakku. Kowe iku wis gede, moso kowe arep dewean wae.

Bandung : (mesem)Ah, menawi kula, boten usah di pikir bu. Bu, saktemene kula ajeng tanglet kalih ibu, Nanging kula boten kepenak,Bu.

Ibu : Kowe arep takon opo?Kok nganggo ora kepenak barang. Aku iki ibumu opo udu. Arep takon opo to Le?

Bandung : Ngeten lho Bu, saktemene Rama kula menika sinten? Ngantos sakniki kok kula taksih bingung.

Ibu bingung mau menjawab apa, matanya dialihkan jauh ke sawah-sawah di depan rumahnya.

Bandung : Bo,kok mendel mawon? Wonten penggalih menopo to bu?

Ibu : Anakku Bandung (katanya sambil mendekatkan duduknya). Sajake iki wetu sing pantes. Kowe saiki wis gede, ora wedi cerita karo kowe. Ibu reti,kowe mesti iso ngerteni iki.

Bandung :Ana apa,Bu?

Ibu : Bapakmu kuwi sakjane bangsawan ong tlatah adoh kono.

Bandung : Jadi bapakku masih hidup ibu?

Ibu : Yen kowe pancen pengen nemoni Ramamu, yo ora opo-opo. Golekana Ramamu kuwi,nanging ibu mung iso pesen. Dengarkanlah pesan-pesan ibu ini.

Bandung : Iya, Bu.

Ibu : Ibu mung iso dongakake apa sing kowe karepake bakal tok temu. Kalau kau sudah menemuka Ramamu, segeralah mencium telapak kakinya sebagai tanda penghormatan. Di dunia luar sana, pasti akan banyak orang-orang asing yang akan kamu temui, dan mereka pasti punya kehendak masing-masing. Kau ini seorang ksatria, berbuatlah layaknya seorang ksatria. Hadapi semua masalah yang menghadang dengan kepala dingin. Ojo seneng adu otot, iku ora apik anakku. Ojo waton tumindak ing kono, ora liyo kanggo njaga keslametanmu dhewe.

Bandung : Inggih,Bu.

Ibu : Lan siji meneh amanatku (kemudian masuk ke dalam rumah dan mengambil sebuah selendang bewarna merah).Perlihatkanlah benda ini pada Ramamu agar dia percaya bahwa kau anaknya.

Bandung : Terima kasih, Ibu. Bu, nanging kepripun ibu menawi kula mengembara. Menapa ibu aman gesang piyambakan ing bumi ingkang boten temtu niki (sambil menengadahkan tangannya tanda menyamakan keluasan bumi ini).

Ibu : Ibu ora bakal keno opo-opo. Ibu mung iso nyangoni slamet yo anakku sing tak tresnani.

Kemudian Bandung pergi berkelana. Dia berjalan melewati lembah, hutan, sungai dan bentang alam lainnya. Dalam perjalanan itu, dia berhasil menakhukkan makhluk-makhluk ghaib dan sekarang menjadi budak-budaknya.

Setelah lama berkelana, dia sampai di kerajaan pengging dan menjadi raja di sana. Karena ingin memperluas daerah kekuasaan bandung Bondowoso ingin mempersatukan kerajaan Pengging dengan Kerajaan Prambanan.

Kerajaan Prambanan dipimpin seorang raksasa yang bernama Prabu Boko. Mendengar Kerajaannya ingin direbut oleh penguasa lain, Prabu Boko tidak tinggal diam. Dia menyiapkan bala tentara dan bekal makanan untuk melawan kerajaan Pengging.

Prabu Boko : Hei Bandung Bondowoso!Jika kau ingin menguasai Prambanan, tidak semudah itu kau mendapatkannya. Kerajaan Prambanan adalah kerajaan yang besar. Dan aku tidak sudi kau memporak-porandakan rakyatku yang sudah tentram dan damai!

Bandung : Hahaha…Ya. Kerajaan Prambanan adalah kerajaan yang besar dan sebentar lagi akulah yang akan menguasainya. Hahahah..

Prabu Boko : Cuih(meludah)! Jika kau memang mampu, langkahilah dulu mayatku!

Bandung : Aku melangkahi mayatmu!Hahahaha…

Jangankan melangkahi mayatmu, menguras samudra pun aku bisa!

Prabu Boko : Dasar wong kumalungkung!

Ayo lawan aku!

Kemudian mereka berperang besar-besaran di Kerajaan Pengging. Tapi dipeperangan itu prabu Boko tertusuk oleh keris milik Bandung Bondowoso. Mengetahui Prabu Boko gugur di medan perang, Patih Gupala kembali ke Kerajaan Prambanan dan melaporkan kejadian itu kepada Roro Jongrang.

Patih Gupala : Nyuwun sewu Putri.

Jonggrang : Ana apa Patih. Kok njenengan wis bali saka peperangan, ana ngendi Ramaku?

Patih Gupala : (menundukkan kepala dan menyembah) Nyuwun sewu Roro. (berpikir-pikir)Prabu Boko…

Jonggrang : Rama!?Ana apa karo Rama? Opo panjenengan duwe kabar sing ora ke penak Patih?

Patih Gupala : Inggih Roro.

Jonggrang : Ana ngendi Ramaku? (bingung dan hampir menangis). Cerita karo aku Patih..pundi ramaku?

Patih Gupala : Prabu Boko gugur ing peperangan menika, Roro.

Jonggrang : HA? Apa bener ngendikanmu kuwi. Opo panjenengan boten Goroh Patih?

Prabu Gupala : Saestu Rara. Kula ingkang ngertosi piyambak, Bandung Bondowoso nusukkaken kerisipun.

Jonggrang : Rama…(menangis)

Wektu nangis iku Bandung Bondowoso teka ing ngarepe Rara Jonggrang. Bandung banjur mikir-mikir, sapa Ratu ayu ing ngarepe iku? Apa selire Prabu Baka sing dak pateni mau?

Bandung : (berjalan mendekati Roro). Kena apa kowe duka cah ayu?

Jonggrang : Sapa kowe wani teka ing kerajaan iki?

Bandung : Hahaha…Sopo aku? Opo kowe ora ngenali aku, raja ing Kerajaan Pengging, lan saiki sing duweni kerajaan sing gede iki ( dengan menelentangkan tangannya dengan sombong, kemudian menurunkannya lagi dan berjalan memutari Jonggrang).Aku Bandung Bondowoso sing duweni kerajaan iki. Hahaha..

Ayu tenan kowe

Apa kowe gelem dak dadekake bojoku!

Roro Jonggrang bingung are menehi jawaban apa. Bandung iku wong sing sekti.Ra mungkin aku wani nolak. Nanging atiku ora tresna. Kenal wae durung, kok njaluk aku dadi bojone. Penak tenan. Saya maneh, uwong iki sing gawe aku kelangan Rama tercintaku.

Bandung : Alah..terima sajalah..Aku tidak jelek-jelek amat. Aku ngganteng kok. Kena apa kowe ora gelem? Opo kowe isin karo aku?Hem?(karo nggoda)

Wah.Apa sing arep aku lakokake.Aku mumet.

Jonggrang banjur mikir-mikir.

Jonggrang : Ngene wae, yen kowe pancen pengen duweni aku, syarate sitik wae. Buatkan aku seribu candi dalam 1 malam. Yen kowe kasil, aku gelem tok pek bojo.

Bandung : Weh..weh..weh..Wah, kowe ki dagelan tenan kok!!Sewu candi wektu sewengni?10 candi wae, apa mending kowe njaluk syarat liyane n arsietwae. Sekarepmulah..Moso kon gawe 1000 candi.Arep tok nggo ngopo candi iku.

Jonggrang : Kula tetep pengen digawekke sewu candi. Itu kemauanku. Buktikanlah bila kau cinta aku Bandung..

Bandung : Wis, sakiki ngene wae. Pase,njalukmu piro?

Jonggrang : Aku nyuwun sewu candi!! (karo arep nglungani)

Bandung : Y owes..yo wes..Aja mutung to! Kanggo buktekake cintaku padamu, akan ku buatkan seribu candi khusus untuk cintaku ini.( katanya sambil memegang dada tanda berjanji)

Akhirnya, setelah dipikir-pikir, Bandung Bondowoso akan menyuruh para Jin yang telah ditakhukkannya untuk membantunya. Waktu malam yang sudah ditentukan, bandung Bondowoso dan arsitek andalannya membuat kerangka bentuk candi,kemudian Jin-jin pun mulai membangun candi dengan berbagai ukiran sesuai saran arsitek tadi. Sedangkan di tempat lain Jonggrang sedang kebingungan.

Jonggrang : Kepiye iki, apa Bandung bisa gawe candi okehe semono.

Dayang : La kepripun to Putri. Bandung menika lak nggeh tiyang sekti to Putri, miterat pamikir kula, kok panyuwun panjenengan, bisa di tepati. La wong samenika taksih jam kalih, anggenipun bangun candi sampun badhe kelar to Putri.

Jonggrang : La terus apa yang harus aku lakukan. Aku tidak mau menikah dengannya. Sudah mukanya tidak ada bagusnya. Ih..pokoknya aku jijik sama dia.

Dayang : Lajeng kepripun?

Jonggrang mondar-mandir di dalam kamarnya.

Jonggrang : Wis, saiki ngene wae. Dayang, tolong bangunkan semua rakyat Prambanan, suruh para perempuan menumbuk padi, dan baker juga jerami yang ada di dekat kandang ayam. Kita buat suasana malam ini seakan pagi sudah tiba. Dengan begitu jin-jin yang sedang bekerja akan mengira kalu pagi sudah tiba, mereka pasti akan langsung melarikan diri, dan jangan lupa taburkan bunga-bungaan.

Dayang : Ide yang bagus,Putri. Dengan begitu, Bandung pasti tidak akan menyelesaikan pekerjaan itu.

Jonggrang : Iya. Dayang, segeralah bertindak agar kita tidak terlamabat mencegahnya.

Dayang : Baik Putri. Permisi.

Kemudian Dayang menyuruh dayang lainnya untuk membangunkan semua perempuan. Suasana menjadi ramai saat itu. Ayam-ayam berkokok, dan bakaran jerami seolah pengganti bersinarnya matahari di ufuk timur.

Jin : Wah, teman-teman!Lihat!Matahari sudah bersinar disana!Kita harus segera pergi ini. Kalau tidak, nanti badan kita bisa hangus!Weleh..weleh..

Tapi, bagaimana dengan pekerjaan ini. Candi yang didirikan kurang satu buah.Waduh..dimana Bandung..apa dia malah enak-enak tidur…Aku harus lapor apa nanti. Ah, mendingan aku pergi saja, masa bodo dengan kerjaanku ini. Ayo teman-teman kita kabur saja!

Jin-jin pun berlarian dan meninggalkan pekerjaannya.

Tak lama kemudian Bandung Bondowoso datang dengan terkaget-kaget. Malam begitu ramai, matahari sudah terbit, ayam berkokok, para perempuan sudah mulai menumbuk padi dan jin-jin pun menghilang semua. Melihat keadaan itu Bandung sangat murka. Pagi harinya, Bandung mendatangi Jonggrang.

Bandung : Jonggrang, permintaanmu sudah ku penuhi, sekarang menikahlah denganku

Jonggrang : Oh ya?Yang benar? Apa kau sudah berhasil membuatkanku seribu candi?

Bandung : Tentu saja cintaku,

Jonggrang : Aku tidak percaya.

Bandung : Kau tidak percaya? Lihatlah sendiri, hitunglah candi-candi itu.

Jonggrang : Baik. Tapi ingat janjimu, kalau candi itu kurang dari seribu, berarti kau batal mendapatkan aku, Bandung.

Jonggrang menghitung candi-candi itu. Setelah beberapa kali menghitung, Jonggrang berkata.

Jonggrang : Maaf Bandung, setelah aku hitung, candi yang kau buatkan kurang satu buah.

Bandung : Hah? Yang benar. Kau pasti salah menghitungnya.

Jonggrang : Aku sudah beberapa kali menghitung, tapi hasilnya sama. Jumlah candi ini baru 999 buah.

Bandung : Ya sudahlah, kan Cuma kurang 1 buah saja, sudah ada 999 buah. Nanti akan ku buatkan lagi. Tapi setelah kau mau menikah denganku.

Jonggrang : Tidak, Bandung. Perjanjiannya bukan seperti itu kan! Kau sudah gagal memenuhi janjimu. Jadi pergilah kau dariku. Jangan mendekati aku lagi. Atau aku yang akan pergi.

Bandung : Ha? Setelah aku membuatkan 999 candi, apakah hanya seperrti ini balasanmu Jonggrang.

Jonggrang : Iya. Lalu kamu mau apa lagi !!(membentak)Akuilah kalau kau memang sudah kalah orang jelek!

Bandung : Jonggrang!! Beraninya kau mengejek aku!

Jonggrang : Memang begitu kenyataannya kan!

Bandung : Jonggrang!!

Kau sudah membuatku marah!Dari tadi aku sudah mencoba untuk bersabar untuk mendapatkanmu, tapi sia-sia saja pengorbananku ini. Tak apa aku tak mendapatkanmu! Candi ini memang kurang satu, dan sebenarnya yang pantas melengkapinya ya hanya kamu! Jadilah kau candi Jonggrang sebagai hiasan keraajaanku!

Jonggrang : Aaaaahhh !!!!!!!!!!

Tiba-tiba Jonggrang berubah menjadi Patung.

MaNg kAnE dAdI wOnG iKu oJo SeNeNg cUrAnG !!
MiLiH EnDi JuJuR pO CuRnG !!



TAMAT